Op 25 mei 2018 is de nieuwe Europese wet voor databescherming (GDPR) in werking getreden. Deze wet zet de burger centraal en zorgt er ook voor dat alle privacy regels binnen de Europese Unie gelijk getrokken worden. Burgers of consumenten hebben straks meer rechten, zoals bijvoorbeeld het recht om te weten wat een bedrijf met hun gegevens doet en wie die gegevens kan inzien. Als bedrijf ben je straks verplicht om klanten daarover te informeren. Een strenge wet dus. Maar wat heb je aan zo’n wet als iedereen diezelfde informatie ook gewoon op Facebook zet? Betekent privacy eigenlijk nog wel iets voor de volgende generatie(s)?
In het leven van mijn kinderen is er nog maar heel weinig ruimte voor privacy. Dit komt niet omdat ik zo’n strenge ouder ben (ze hebben allebei een eigen kamer waarvan de deur dicht kan, en ik kan hun telefoons niet ontgrendelen). Het lijkt hun eigen keuze te zijn. Zaken privé houden is niet meer van deze tijd, alles moet gedeeld worden en komt online terecht. Alles.
Fact of life
Hun foto’s staan op Instagram. Op Facebook laten ze weten wat ze leuk vinden en naar welke evenementen ze gaan. Via Snapchat kunnen ze precies zien waar hun vrienden zich bevinden op het niveau van geografische coördinaten (en hun vrienden zien ook waar zij zijn). Voor de meer persoonlijke details gebruiken ze Whatsapp, waarop ze met schaamteloze eerlijkheid praten ze over de kleinste of grootste details van hun privéleven, vaak aangekleed met beeldmateriaal. Dat vrienden die beelden kunnen bewaren voor een minder handig moment of een schermprint kunnen maken van een vertrouwelijk gesprek, dat is voor mijn kinderen een ‘fact of life’. Ze weten niet beter, sterker nog, zij bezitten ook schermprints en foto’s van hun vrienden
In de wereld van mijn kinderen kan je:
– tegen je vrienden niet liegen over waar je bent (want dat zien ze op Snapchat)
– de foto’s van je vrienden niet tegen hen gebruiken (want zij hebben ook foto’s van jou)
– nooit ontkennen dat je iets hebt gezegd (want alles ligt vast in Whatsapp)
De kans bestaat dus dat ons huis tijdens een vakantie een keer wordt leeggehaald (@inbrekers, wij hebben geen waardevolle spullen in huis, dus doe geen moeite). En de kans is heel reëel dat er gênant beeldmateriaal in de bladen terecht komt mochten onze kinderen ooit beroemd worden. Een ‘fact of life’.
Minister President met onderkin
Gelukkig zijn zij niet de enigen. Ik voorspel dat over een jaar of twintig niemand meer opkijkt van een Minister President waarvan de ik-ben-dronken-ik-moet-kotsen-foto’s openbaar worden gemaakt. Of van tv-persoonlijkheden (bestaat televisie dan eigenlijk nog wel?) waarvan de lelijkste onderkinnen, puisten en vetrollen circuleren. Of van leidinggevenden waarvan filmpjes op youtube staan waarop zij als klein kind trots hun eerste plasje op het toilet doen. En ik? Ik ben over twintig jaar van de generatie die de privacy nog heeft meegemaakt …
