De hacker
8 minuten lezen / 2000 woorden
In zwart-wit liep de moeder het beeld binnen en boog zich over het ledikantje. Ze legde de baby in de trappelzak recht en veegde met haar duim een lok uit het gezichtje. ‘Slaap lekker, meisje,’ fluisterde ze, voordat ze de kamer weer verliet. De moeder had mooie volle tieten. Sinds kort gaf ze geen borstvoeding meer. Zonde.
Tim krabde aan zijn knie door het gat in zijn spijkerbroek en ging achterover zitten in de nepleren bureaustoel. Zijn kamer was donker op het blauwe schijnsel van twee beeldschermen na.
Senna bewoog even met haar beentjes en slaakte een diepe zucht. Vanaf nu zou ze slapen tot een uur of elf.
Tim greep naar de muis op zijn bureau en bewoog de cursor over het scherm. Hij klikte de slapende baby weg en opende een nieuw venster. Weer een kinderkamer, zijn favoriet. Twee jongetjes in Cars-pyjama’s speelden met LEGO op het kleed.
‘Nog een rode.’ Joris gebaarde naar zijn oudere broer. ‘Nog één.’ De toren die hij aan het bouwen was, kwam bijna tot zijn borst.
Bas grabbelde in een plastic bak met steentjes. ‘Hier, Jowis.’ Hij kon de r niet goed uitspreken en ging daarvoor naar een logopedist.
Na een kwartiertje stapte een man de kamer binnen. Joris sprong op en liep naar hem toe. ‘Kom, papa. Doe je ook mee?’
‘Wat maken jullie?’
‘Een towen. Towen.’ Bas deed zijn best zichzelf te verbeteren.
‘Je doet het goed, jongen.’ Zijn vader aaide zijn zoon over zijn hoofd en ging naast de broertjes op het kleed zitten. ‘Hoe hoog moet hij worden?’
‘Zo hoog als jij,’ schreeuwden de broertjes in koor.
Alle drie maakten ze een stuk van de toren. De vader tilde de jongens een voor een op, zodat ze de stukken op elkaar konden zetten. Het eindresultaat, rood, geel en blauw, was zelfs iets hoger dan papa. De jongens klapten in hun handen.
‘En nu is het bedtijd.’
‘Lees je nog een verhaaltje voor, papa?’
De man knikte en ging op een van de bedden zitten. De jongens kropen tegen hem aan.
Tim trok zijn knieën op en luisterde mee naar de hypnotiserende stem en de avonturen van Pluk van de Petteflet.
Het was kinderlijk eenvoudig geweest om contact te maken met babyfoons die aan het internet verbonden waren. Hoewel het in de volksmond hacken heette, was Tim totaal geen nerd, zoals de jongens uit zijn klas die alleen maar negens haalden. Elk apparaat had een standaard inlogcode, die gewoon online was te vinden. Dat ouders het wachtwoord van de babyfoon niet veranderden, was hun eigen domme fout. Dat maakte van hem geen crimineel. Verder keek hij alleen maar, hij deed er niemand kwaad mee. De ouders waren een beetje dom misschien, maar wel lief.
De eerste keer dat het lukte, kreeg hij de instellingen van de thermostaat van de buren op nummer 12 op zijn scherm. Hij had zich een avondje vermaakt met het hoger en lager zetten van de verwarming. Daarna was hij zich gaan verdiepen in Internet of Things. Inmiddels kon hij ook de controle krijgen over webcams, verlichting en koelkasten die aangesloten waren op het internet. En babyfoons. Hij volgde Bas en Joris nu al een halfjaar.
Beneden hoorde hij de voordeur dichtslaan, gevolgd door stommelende voetstappen in de hal. Hij voelde hoe de adrenaline zijn lijf in paraatheid bracht. Nu al thuis? In zijn hoofd ging hij het rijtje af. De vaatwasser was leeg, er stond een bord met eten klaar in de magnetron en de koelkast was aangevuld met blikken bier. Op het plein voor de supermarkt had het lang geduurd om iemand te vinden die bier voor hem wilde kopen. Zou het al koud genoeg zijn? Normaal gesproken kwam zijn vader later thuis.
In de verte klonk gepiep uit de keuken. Tim spitste zijn oren. Nu zou zijn pa de ijskast openen voor een biertje. Drie, twee, een.
‘Tim! Verdomme!’ De raspende stem van zijn vader was duidelijk verstaanbaar op zolder.
Tim sprong op en rende naar beneden. Hoe eerder hij zich meldde, hoe kleiner de kans dat het uit de hand liep.
‘Wat is dit?’ Hij wees op het halveliterblik in zijn hand.
‘Je bent vroeg, pa.’ Tim keek zijn vader niet aan. ‘Ze liggen er al twee uur in,’ loog hij.
‘Het is warm. Nutteloos stuk onbenul.’
‘Pa, denk aan je hart,’ fluisterde hij. Begin dit jaar had zijn vader een hartstilstand gehad. In de kroeg nota bene. Een kennis had hem gereanimeerd en sindsdien zorgde een pacemaker ervoor dat zijn hart regelmatig bleef slaan.
‘Mijn hart is mijn zaak. Bemoei je er niet mee, snotneus.’ Hij kantelde zijn hand met het blik erin en het bruisende vocht spetterde op de grond.
Tims voeten werden nat, maar hij bewoog zich niet. Tien seconden, twintig. Het laatste restje schuim druppelde uit het blik.
Zijn vader opende de koelkast, pakte een nieuw biertje en liep met zijn bord naar de zithoek, waar hij de tv aanzette.
Tim liet zijn ingehouden adem ontsnappen. Als het hierbij bleef, zou dit een goede avond zijn. Hij opende het keukenkastje onder de wasbak en pakte de emmer. Met een dweil depte hij het bier op, wrong hem uit en dweilde de vloer daarna opnieuw met water en allesreiniger zodat het huis morgen niet naar verschraald bier zou ruiken.
Wat was het goede moment? De voorbereiding was gedaan, maar hij twijfelde wanneer hij het zou doen. Vanavond was zijn vader aardig geweest. Misschien zou hij niet meer slaan, moest hij blij zijn dat hij nog een vader had. Zijn moeder had haar man jaren geleden al verlaten. Dat ze haar zoon bij hem had achtergelaten, had Tim haar nooit vergeven. Op slechte dagen had hij zo veel last van opgekropte woede, dan kon hij aan niets anders denken dan dat hij zijn vader iets wilde aandoen. Dat het moest stoppen. Voor altijd.
Om elf uur werd Senna wakker. Vanavond was het de beurt aan de vader. Met een flesje melk kwam hij haar kamer binnen. Hij tilde haar voorzichtig op, ging in de schommelstoel zitten en stak de speen in haar sperrende mondje. Nadat Tim had vastgesteld dat ook Bas en Joris rustig sliepen, trok hij zijn spijkerbroek uit en gleed onder zijn dekbed.
~
De ochtendzon scheen de badkamer in. Aandachtig bekeek Tim zichzelf in de spiegel. Er liep een rode striem over zijn schouder van vorige week woensdag, toen zijn vader hem met een riem had geslagen. In zijn zij zat nog een gele vlek van afgelopen weekend toen pa zijn vuisten had gebruikt om hem iets duidelijk te maken. Hij wist niet meer wat. Over een paar dagen zou er niets meer te zien zijn. Misschien ging het vanaf nu beter met zijn vader. Misschien zou hij echt meer om zijn hart gaan denken nu hij wat ouder werd.
Iets te snel stapte hij de douche in, waardoor zijn elleboog tegen de douchewand stootte. De klap echode door de badkamer. Verstijfd bleef hij staan luisteren. Had zijn vader het gehoord? Een lichte trilling ging door de vloer. Harde stappen op de overloop. Hij draaide zich om en keek naar de deurklink die heel langzaam omlaag ging. De deur zwaaide open. Tim leek uit zichzelf te treden.
Vanaf een afstandje bekeek hij wat er gebeurde. Hij zag de briesende vijftiger in zijn onderbroek in de deuropening staan. De man stapte naar binnen. Met zijn blote vuist sloeg hij de tienerjongen tegen het hoofd. Daarna stompte hij hem in zijn buik. In een reflex verdedigde de jongen zichzelf, maar hij miste de kracht. Te jong en nog niet gespierd genoeg om weerstand te kunnen bieden aan het gewicht van zijn vader. De derde klap zorgde ervoor dat hij zijn evenwicht verloor. Hij probeerde zich nog vast te grijpen aan de glazen douchewand, maar kreeg geen grip en viel met een harde klap op de tegelvloer. Er liep een straaltje bloed uit zijn neus. Pa schopte hem nog een paar keer en verdween toen stampend door de deuropening.
Tim voelde de harde tegels tegen zijn rug. Zijn kaak leek op te zwellen. Langzaam kwam hij overeind. Leunend op de wastafel bekeek hij zijn bebloede gezicht. In zijn hoofd voelde hij een knop omgaan. Genoeg nu.
Zonder te hebben gedoucht, kleedde hij zich weer aan en hees zichzelf geruisloos de trap op. Hij nam plaats achter zijn bureau. Dit was het moment. Hij bewoog zijn muis razendsnel over het scherm, vond de juiste website en logde in met de code die hij uit zijn hoofd had geleerd. De instellingen van de pacemaker van zijn vader verschenen in beeld. Wekenlang bijstellen had precies de juiste waardes voor zijn vader opgeleverd. Het kwam heel nauw, had de dokter gezegd. Tim bewoog de muis naar de knop Reset naar fabrieksinstellingen en klikte erop. Hij had het uitgezocht. Niemand overleefde dit.
Nu hoefde hij alleen nog maar te wachten. Opgelucht leunde hij achterover, waarbij hij zijn rug ontzag door een beetje scheef te gaan zitten. Hij logde uit, wiste zijn online geschiedenis en opende het beeld van de lege slaapkamer van Senna. Over een kwartiertje zou het tijd zijn voor haar middagslaapje.
Door Annet Hulst, 2019
Nieuwsgierig naar meer? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en ontvang het korte verhaal Zeester.